Prowincjał Warszawskiej Prowincji Redemptorystów (Polska), O. Franciszek Marcinek miał wspaniałe pomysły, i znalazło się wielu entuzjastycznych wolontariuszy do wyjazdu ma misje zagraniczne. Okoliczności zewnętrzne poddały jednak ogniowej próbie, tak dobrą wolę Prowincjała jak i entuzjazm wspomnianych wolontariuszy. Ostatecznie, pierwsi Ojcowie: Alfred Müller i Stanisław Misiaszek, w roku 1938, dotarli do diecezji Resistencia (Argentyna).

Bez większych już problemów dołączył do nich jeszcze jeden Ojciec i jeden Brat. Natomiast trzech następnych dotarło do Argentyny dzięki specjalnej Bożej opiece, dlatego że gdy odbywali już morską podróż rozpoczęła się II wojna światowa. I już do końca wojny wszelka komunikacja została przerwana.

Po jej zakoÅ„czeniu, maÅ‚a grupa Misjonarzy znalazÅ‚a siÄ™ w trudnej sytuacji. Nie mogli otrzymać personalnej pomocy, ponieważ gorzkim owocem wojny byÅ‚a utrata ponad 30 Redemptorystów Warszawskiej Prowincji, którzy zostali rozstrzelani bÄ…dź zamordowani w obozach koncentracyjnych. Ponadto Prowincja ta musiaÅ‚a przejąć 5 klasztorów, opuszczonych prze Redemptorystów Niemieckich. Na dodatek pojawiÅ‚a siÄ™ jeszcze „żelazna kurtyna”, która uniemożliwiÅ‚a wstÄ™p O. GeneraÅ‚owi na obejmujÄ…cy jÄ… obszar, a także wyjazd komukolwiek z Polski. Cóż powiedzieć o pocztowej komunikacji!

Zarząd Generalny Zgromadzenia stawiał na szali los Misji Polskich Redemptorystów.

Miały miejsce dążenia połączenia ich z Misją Pilar (Paragwaj), czy uczynienia ich odpowiedzialnymi za Misje w Peru.

Ostatecznie, 02.02.1955, O. Generał Leonardo Buys, erygował Wiceprowincję Resistencia.

Trzeba mówić o „insercji”, jako że nie tylko, jedni wiÄ™cej drudzy mniej opanowali jÄ™zyk, poznali zwyczaje i tradycje; prawie wszyscy przyjÄ™li argentyÅ„skie obywatelstwo.

Stali się protagonistami i promotorami wielkich zmian społeczno-kulturalno-religijnych.

Diecezja Resistencia została utworzona w roku 1939. Obejmowała olbrzymie terytorium, na którym przebywało jakie 268. 000 mieszkańców i bardzo niewielu Franciszkanów. Do większości miejscowości, kapłan przyjeżdżał raz lub dwa razy w roku. W tej sytuacji, Mons. Nicolas De Carlo z otwartymi ramionami przyjmował każdego kto się zgłaszał do pracy, w tym przypadku Redemptorystów przybyłych z Polski.

Miejsce Redemptorystów jest zawsze pomiędzy najbardziej opuszczonymi.

Cóż powiedzieć o warunkach życia, o warunkach mieszkaniowych, klimacie, drogach i Å›rodkach transportu. Bardzo wymowne jest Å›wiadectwo znalezione w Archiwum biskupstwa Resistencia: „Nic nie odstraszaÅ‚o pierwszych heroicznych Misjonarzy: ani klimat, ani brak Å›rodków, ani nawet gruba czarna sutanna przywieziona z Polski. Jest pewne, że docierali do najbardziej odlegÅ‚ych i zagubionych miejscowoÅ›ci”.

Przez dłuższy czas, mogli tylko marzyć o miejscowych powołaniach i ludowych misjach:

Jak chodzi o miejscowe powoÅ‚ania, to z powodu braku szkół podstawowych, nie mówiÄ…c już o Å›rednich. W wypadku misji ludowych, to tak w Prowincji Chaco, jak i później w Misiones, musieli tworzyć parafie: budować koÅ›cioÅ‚y, (które wtedy nazywano „kaplicami”, a obecnie sÄ… koÅ›cioÅ‚ami parafialnymi, ponieważ wspólnota budowaÅ‚a Å›wiÄ…tyniÄ™ i Å›wiÄ…tynia tworzyÅ‚a wspólnotÄ™ ECCLESIA = WSPóLNOTA), domy i sale parafialne, a przede wszystkim formować katechetów.

Aby nie ulec pokusie pychy, nie będę podawał liczby wybudowanych obiektów, utworzonych nowych parafii, nowych diecezji powstałych na terenach, gdzie pracowali polscy Redemptoryści.

Na pochwałę zasługuje współpraca z Siostrami zakonnymi (różnym Zgromadzeniom ułatwiono osiedlenie się w określonym miejscu), oraz z ruchami osób świeckich, jak np. los Cursillos de Cristianidad czy la Renovación en el Espíritu Santo i, oczywiście z legionem świeckich katechetów.

Należy też podkreślić apostolat pióra, współpracę i korzystanie ze środków masowego przekazu, począwszy od diapozytywów, rozgłośni radiowych, programów video oraz współpracę z Telewizją Kablową, tworzenie grup teatralnych, chórów, spółdzielni, banku, budowę dróg, itd.

W razie potrzeby, pełnili pasterską posługę w wojsku, więzieniach, policji, domach starców, szpitalach itd.

W wielu wypadkach misjonarz stawał się fizycznym pracownikiem, elektrykiem czy fotografem, (aby ci, którzy mieszkali bardzo daleko, zagubieni w lasach, mogli mieć konieczne zdjęcia dla udokumentowania identyczności).

Nie można przemilczeć tworzenia szkół podstawowych i Å›rednich, oraz Instytutu Formacji dla Nauczycieli, warsztatów promocji kobiety, centrów pomocy spoÅ‚ecznej, sal kinowych, żłobków dla dzieci, jak również budowy mieszkaÅ„ dla bardziej potrzebujÄ…cych rodzin i „Centrum Mocovi” dla tubylców.

Owocem Młodzieżowego Duszpasterstwa jest wzrastająca liczba rodzimych powołań. Został powołany do życia własny Nowicjat i wybudowany budynek seminaryjny dla formacji przyszłych Misjonarzy. W tej chwili w skład Wiceprowincji wchodzi: 9 kapłanów, 1 diakon, 3 braci, 16 studentów i 2 nowicjuszy. Dwóch Argentyńczyków odbyło studia w Rzymie, Argentyńczycy odpowiedzialni są również za Duszpasterstwo Powołaniowe.

Wspomniana olbrzymia praca przeniknięta była misjonarskim duchem Świętego Alfonsa: członkowie Wiceprowincji przeprowadzili bardzo wiele misji , zwłaszcza w bardziej opuszczonych duszpastersko regionach.

Stopniowo, członkowie Wiceprowincji-Argentyńscy, przejmują odpowiedzialność za życie Wiceprowincji i kontynuują dzieło rozpoczęte w roku 1938.

Jeden z byłych członków Wiceprowincji (Czesław Stanula ) wniósł bardzo wiele do formacji nowej Wiceprowincji Bahía (Brazylia), który obecnie jest Biskupem Diecezjalnym Itabuna (Brazylia), a O. Zbigniew Kotliński formował Regię Tupiza (obecnie pracuje w Rosji). Wreszcie, jeden z Seminarzystów (Argentyńczyk z pochodzenia) studiuje w Seminarium w Tuchowie, z zamiarem wyjazdu na misje na tereny byłego Związku Radzieckiego.

17 z pierwszych Misjonarzy spoczywa już w pokoju wiecznym.

P. Emilio Szopiński CSSR, Rzym, 12 maja 2005 r.

Source: PAP